Welkom in Zuip Afrika

“My heart is at home in Africa,
Where the sound of drums beat in my chest,
And the songs of time ring in my ears
Where the rainbow mist glows in my eyes
And the smile of friends make me welcome”


Hoi allemaal,

Even weer een kleine update vanuit Zuid Afrika! De vorige keer was ik geloof ik gebleven bij zaterdag, dus vanaf daar zal ik beginnen. Zondag was inderdaad een chill dagje. Op zondag is er geen ontbijt, maar een brunch op school wat tot 13uur duurt dus we konden lekker uitslapen. ’s Middags kwam er een nieuw meisje, Joukje aan bij Scally’s, maar gelijk al problemen, haar kamer was al bezet! Typisch Afrikaans, toch niet alles goed gecheckt, al werden we door Mrs Crabtree met alle Duitsers en Nederlanders over één kam gescheerd dat wij altijd maar lekker deden waar we zin in hadden en elkaars kamer innamen. Mrs Crabtree is een soort van conciërge op school die allerlei dingen regelt en ze is echt geweldig, al blijf ik haar naam het mooist vinden. Aangezien Joukje dus geen kamer had, en Joris nog geen kamergenoot, is Almudena verhuisd naar hem en zit ik nu met Joukje op de kamer, heel gezellig!
’s Middags had ik eigenlijk de eerste vreemde ervaring waarbij je beseft dat je in Zuid Afrika zit. We gingen met een aantal boodschappen doen en op de parkeerplaats stond een jongetje van een jaar of 8, blote voeten en een vies en veel te groot mannenoverhemd aan. Hij stond uit de prullenbak te eten. Almudena en ik keken elkaar aan, knipperden een paar keer met onze ogen zo van ‘zie ik dit goed?’ maar inderdaad, toen we terugkeken was ie er nog steeds en stond al in de volgende te graaien. Heel bizar was dat even en dan besef je ook weer even hoe goed je het hebt.
Zondagavond zijn we met zn zestienen uit eten geweest in Guido’s, heerlijke pizza gehad en spot goedkoop ook!

Maandag begon om kwart over 8 onze introductieweek. Maar aangezien we op school ontbijten moesten we er dus iets eerder zijn. Ik zeg jullie; ik mis mn broodje kaas met een glas melk. Ze eten hier ’s ochtends (vruchten)yoghurt, fruit en van die vezels in een papje. Ook hebben ze bijna iedere dag scrambled eggs met spek. Ze hebben hier wel brood (om te roosteren) maar geen echt broodbeleg behalve pindakaas (bah). Een simpel broodje ’s ochtends mis ik dus wel ;) We kijken wel hoe lang we het volhouden en anders halen we zelf wat bij de supermarkt.
We kregen een rondleiding over de hele Campus en verder verschillende informatiedingetjes over school etc. Wat ik hier wel grappig vind is dat de klaslokalen allemaal apart zitten buiten en dat ze geen nummers maar een naam hebben. Zo heb ik vaak les in de CornerClass en Emma’s Cottage.
We kregen ook een basislesje Xhosa, de lokale taal hier, heel moeilijk! De taal bevat heel veel ‘clicks’, waarbij je je tong tegen mondgehemelte ‘klikt’. Best lastig en maak dan maar eens het juiste geluid in het midden van een woord. Dat de Afrikanen keihard moesten lachen vond ik dus niet heel vreemd.
’s Middags zijn we lekker naar het strand geweest, Kiddies beach. Dit is eigenlijk aan de uitmonding van de rivier, en één van de weinige plekken waar je mag zwemmen. Het echte strand is namelijk veel mooier (East Beach en West Beach) maar de zee is daar heel gevaarlijk door de ‘currents’ (sterke onderstroming). Ik heb niet gezwommen (veel te koud) maar wel heerlijk in mn bikini op het strand gelegen.

Dinsdag had ik mijn eerste les voor m’n minor en heb ik kennis gemaakt met m’n klas van zeven meiden en onze docente. Stenden zou ook Stenden niet zijn als er dingen niet worden doorgegeven aan studenten. Zo is de naam van onze minor veranderd in Innovative Tourism en hebben we niet een paar weken les en dan project, maar gewoon 8 weken les met bijna elke week een ander onderwerp en opdracht. In totaal hebben we 5 onderwerpen: Toerisme in ZA in het algemeen, Heritage Tourism (cultureel), Community Tourism (relatie met de townships en hoe ze die mensen in toerisme betrekken), Adventure Tourism en Coastal&Marine Tourism. We hebben wel superveel te doen, maar wel echt heel leuk dat er zoveel facetten aan bod komen. Volgende week gaan we naar Port Elizabeth om daar 2 musea te bezoeken en we gaan zelfs twee nachten in de townships slapen, superspannend maar wel een hele ervaring! Een aantal medewerkers van Stenden wonen in de sloppenwijken en daar gaan we dan slapen (voordat iedereen ongerust wordt….).
’s Middags zijn we met ongeveer 30 mensen (de helft van de nieuwe lichting ongeveer) naar de townships geweest. Ik had er bij de eerste paar een beetje een gemengd gevoel over. Niet dat het leuk was om te zien, maar zo erg als dat je op televisie soms ziet was het niet. De mensen daar hebben gewoon een smartphone en een televisie. Je ziet ook een hoop armoede, troep en kapotte dingen, dus dat verschil is wel heel apart om te zien. De kinderen vonden ons natuurlijk heel leuk, en maar blijven poseren voor de camera! Dat zijn pas kindmodelletjes ;) Wat op een gegeven moment het meeste indruk maakte was de hoeveelheid krotjes, ongelooflijk! Er zijn hier zoveel townships, misschien wel even groot als half Apeldoorn en er kwam maar geen eind aan. Er is ook een township waar huisjes door de overheid zijn gebouwd voor de arme mensen. Het zijn een soort mini-chaletjes maar dan van steen. Na een aantal townships kwamen we bij het meest erge wat ik gezien heb; mensen die overdag leven op de vuilnisbelt. We zijn er even gestopt en op dat moment werd er een vuilniswagen geleegd. Wat er toen gebeurde leek wel op een hardloopwedstrijd; van alle kanten kwamen ze aangerend, op zoek naar eten en bruikbare spullen in nieuw gedumpt afval. Ongelooflijk, dat je dat moet doen om in leven te blijven, dat kun je je eigenlijk niet voorstellen. Hierna reden we door naar wat ik vind één van de mooiste projecten (mede mogelijk gemaakt door Stenden) in de townships: Ingubo. Dit project haalt kinderen letterlijk van de vuilnisbelt, zorgt ervoor dat de kinderen naar school kunnen, plezier maken met elkaar en helpen de kinderen met hun huiswerk. Toen we uit de bus stapten konden we de kinderen binnen in het gebouw al horen zingen. Eenmaal binnen stonden daar een stuk of 20 kinderen, variërend in de leeftijd van twee tot vijftien jaar ongeveer. Met in je achterhoofd het verleden van deze kinderen was het ontroerend om te zien hoe ze allemaal uit volle borst zongen “Never ever give up”. Ik denk dat iedereen wel een paar keer extra heeft geknipperd met hun ogen en een paar keer extra moest slikken. Zelfs aan de jongens kon je zien dat ze een brok in hun keel kregen. Dat dit zoveel indruk had gemaakt, merkte je ook op de terugweg: bijna de hele weg was het stil in de bus.
Al met al dus best twee indrukwekkende uurtjes. Terug op school hadden we nog een sessie Traditional Foods waarbij we typisch Afrikaans eten kregen. Ik heb netjes alles geproefd behalve de ‘walkie-talkie’s’, dat zijn de pootjes (inclusief de tenen en nagels dus he) en kop (ook inclusief alles) van een kip, google het maar dan zie je waarom ik het niet durfde te eten. Ik zal de filmpjes maar niet opvragen bij de verschillende mensen, het gegil (ook van de heren) was niet van de lucht toen een paar grappenmakers met die dingen begonnen te zwaaien. Behoorlijk gelachen dus en ook wel leuk om alles te proeven dus. Het was vooral rijst en gerechten die gemaakt worden van koren en mais meel. Ze hebben hier ook een soort oliebollen! Echt superlekker. Het smaakt eigenlijk hetzelfde alleen eten ze het hier met kaas of met siroop door het beslag.

Woensdag was niet zo bijzonder. We kregen een paar lessen over safety en security, wat we eigenlijk allemaal al wisten en hetzelfde gold voor de waterles die we kregen. We kregen ook een les intercultural sensitivity, gegeven door meneer Taai, die geen docent is maar verantwoordelijk is voor het transport. Supergrappige man en hij kon goed vertellen. Het was ook leuk om te horen hoe de cultuur hier een beetje in elkaar zit en dat er toch best wel verschillen in zitten vergeleken met Nederland bijvoorbeeld in hoe je met elkaar omgaat en dat de dames moeten oppassen met de signalen die ze uitzenden naar de heren. Waar je in Nederland makkelijk iemand een knuffel kan geven of even iemands arm vastpakt en gezellig kletst, zien Afrikaanse jongens dat gelijk als dat het meisje hem leuk vindt. Best apart. De meest mooie opmerking tijdens een college die ik ook gehoord heb was tijdens deze: het verhaal was eigenlijk nog niet klaar maar hij keek op zn horloge en zei lachend “I think I earned my salary by now so bye!” en liep de klas uit. Iedereen stond perplex, wat een geniale gast. Als laatst hadden we nog een bustour door Port Alfred, maar het meeste hadden we al gezien.

Donderdag hadden we nog een les over de Apartheid en heb ik huiswerk gemaakt.

Vandaag moest ik naar school en heb ik de rest van de dag op het strand gelegen bij Kelly’s beach, wat het meest verre strand is maar waar je ook kan zwemmen. Niet dat ik dat gedaan heb, veel te koud en de zee is zo ruig. Bovendien mag je maar binnen twee palen die ongeveer 20 meter uit elkaar staan zwemmen.

Eigenlijk ben ik hier in Zuip Afrika in plaats van in Zuid Afrika want dat kunnen ze hier goed! Het grootste verschil met het uitgaan in Nederland is dat het hier vroeg begint en vroeg eindigt, om 1 uur is bijvoorbeeld Guido’s al dicht, superhandig dus eigenlijk. Maar ik doe niet iedere avond mee hoor, wees gerust, lekker chillen op mn kamer is ook wel lekker na een intensieve dag. De Stenden Bar zorgt er wel voor dat we nu met z’n allen één groep zijn. Tuurlijk zijn er groepjes, je kunt moeilijk één groep zijn met ongeveer 60 nieuwe mensen, maar iedereen kan goed met elkaar en het is heel gezellig.

Waar ik nog het meest aan moet wennen is dat je absoluut niet alleen (en liever ook niet met zn tweeen) over straat kan. Overdag op zich wel, het is maar een piepklein stukje, maar zodra het schemer wordt (rond half 6) niet meer. Maargoed iedereen zorgt, zoals gezegd, goed voor elkaar en het ‘Can you walk me home?’ is hier al een standaard uitdrukking.

Mijn kleine update is toch wel een hele grote geworden, dus dit was het voor nu! Tot de volgende keer en take care.
Liefs Anouk