Two months down, one more to go!

Haaa allemaal,
Sorry de tijd vliegt weer voorbij hier, dus maar weer even een nieuw verslagje vanuit Port Alfred! Tevens de laatste ook helaas!

In m’n vorige verslag ben ik nog vergeten te schrijven dat ik weer een nieuw dier kan toevoegen aan mijn lijstje ‘gegeten dieren’, we waren namelijk de laatste week ook nog naar Links geweest, een klein restaurant halverwege de heuvel. Daar heb ik struisvogelbiefstuk gehad, heerlijk! Al smaakt het gewoon wel een beetje als gewone biefstuk hoor.

Op de avond van het vorige verslag had ik dus een etentje in het praktijkhotel van de opleiding hier, eigenlijk net zoals wij in Leeuwarden hebben. Dit werd georganiseerd door vijf vrouwelijke studenten die de evenementen-minor hier doen. In een mooi en chique aangekleed restaurant werden we naar onze tafel begeleid, nouja ik en Joukje dan, de rest had een andere tafel. Nieuwsgierig naar wie onze tafelgenoten zouden worden konden we alvast genieten van de muziek van het jazz bandje, we zaten vooraan dus dat was wel leuk! Uiteindelijk zaten we met tien vrouwen aan tafel en uiteraard konden dus de flessen wijn niet ontbreken ;) Het eten was heerlijk, we hebben van alles gehad; garnalencocktail, parmezaanse kaassoep, kip met zongedroogde tomaatjes, crème brûlee en chocoladetaart. ‘De zaal’ was uitverkocht, en niet alleen Stenden studenten, maar ook docenten, lokale mensen en de sponsors waren aanwezig. Aan de tafel naast ons zaten onder andere twee wat oudere dames, die tussen iedere gang door een dansje deden. Uiteraard probeerden ze ons mee te krijgen. Na nog maar een wijntje achterover te hebben geslagen durfden Anne en ik het wel aan, een dansje met de dames. Dit bleek een goeie move, binnen no time stond het hele stuk vol! Een gezellige avond die doorgezet werd in de naastgelegen bar Barmudas. Dit was ook een keer leuk, eindelijk een avondje geen Guido’s& Snorts.

Zaterdagsavonds hadden we het gala voor de derdejaars. Rond 4uur kwamen de Scally chicks al bijeen om lekker te tutten. Jurkje aan, make-upje op en het haar opgestoken. Pizza besteld zodat we niet met onze blote beentjes naar school hoefden. Om 7 uur werden we opgehaald met onze limousine (lees: Stenden busje) en naar de Ski Boat Club gebracht. Het feestje was tamelijk boringgg, iedereen stond maar wat en niemand wist wat te doen. Voor hun eigen derdejaars was het wel leuk. Ze hadden een fotopresentatie en bij iedereen werd een praatje gehouden. Dit leverde een hoop aantal lachsalvo’s op, en ze schromen hier ook niet om de wat beschamende verhaaltjes naar boven te halen. Afterparty in Guido’s was geslaagd!

Door de weeks heb ik volgens mij vrij weinig bijzonders gedaan. Donderdagavond was er een concert op school waarbij de kinderen van Ingubo en nog een ander project gingen zingen en dansen. En wat konden ze dat goed! Jeetje zeg, zelfs de twee meisjes van een jaar of 3 gingen helemaal los, wat een ritme hebben Afrikaanse kinderen. Geweldig mooi avondje dus! Op vrijdag hadden we nog een groot feest in Guido’s, georganiseerd door de vijf jongens die de evenementen-minor doen, ‘Glow in the yard’. Geslaagd feestje maar een beetje jammer dat de wekker zo vroeg ging op zaterdag.
Ehh ff tussendoor, ik klink nu als een partyanimal hè?! Achja dat heet even genieten hier.

Goed, de wekker ging dus vroeg, om 7uur om precies te zijn. We wilden op tijd naar Port Elizabeth om daar het lokale marktje te bezoeken. Een beetje een domper was dat school nog niet open was voor ontbijt, dus dan maar in PE ontbijten. Maarja jullie weten hoe dat gaat met vijf meiden en kletsen, tegen de tijd dat we de lunchroom verlieten waren alle kraampjes al weg. Oke, het weer zat ook niet echt mee, maar jammer was het wel. Toen nog maar even wat rondgekeken in het winkelcentrum in Amerikaans/Disneyland/Dolfinarium style, met een grote vijver waaraan allerlei winkeltjes en restaurantjes maar ook speelautomatenhallen en een casino zat. Ik vond het echt een beetje dolfinarium stijl, maar de meeste vonden het een soort Disneyland. Ach, ik zal de foto’s wel laten zien.
Hierna zijn we doorgereden naar Schotia, een privé game reserve, van waaruit ons safari avontuur zou beginnen! Aangekomen bij de receptie werden we verwelkomt met koffie, thee, sap én koekjes, een grote pot vol met koekjes. We lieten ons tassen achter (die werden naar onze kamers gebracht) en gingen mee met Gregg, onze leuke 21-jarige(!) ranger die ons in de jeep mee zou nemen door het reservaat. Onderweg wist hij veel te vertellen over de dieren en hoe Schotia is ontstaan. Ondanks dat ik al veel dieren had gezien blijft het iedere keer weer een heel gaaf avontuur!! Zebra’s, gnoes, heel veel verschillende soorten antilopes, springbok, ‘bushbok’ (die leeft dus in de bosjes) impala’s, inyala’s, struisvogels, koeien, paarden en nog heel veel meer dieren hebben we gezien. We hebben geluk dat we de olifant gezien hebben, het was namelijk heel winderig (en koud!!!) en dan verstoppen ze zich tussen de bomen, beschut tegen de wind. Maar op een gegeven moment kwamen ze toch iets tevoorschijn, heel leuk! Ook het giraffenpaar met hun kleintje kwamen we tegen. Vooral het kleintje was natuurlijk schattig, een beetje schrikkerig ook wel want het sprong alle kanten op toen we eraan kwamen. Hierna gingen we op zoek naar de twee neushoorns die het park heeft. Na een uur zoeken met de andere jeeps in de kou (dus ik had het al bijna gehad), kwamen ze dan eindelijk tevoorschijn voor de bosjes. Bonnie & Clyde, twee neushoorns zonder hoorn. Dat vond ik best wel even schrikken, want wat is nou een neushoorn zonder hoorn? Deze twee neushoorns zijn een paar weken geleden slachtoffer geworden van het zogenaamde poachen. Mensen jagen hier op de hoorns, er zou één of ander stofje inzitten wat zogenaamd zou werken als medicijn tegen onder andere kanker, maar eigenlijk is het gewoon bijgeloof, het is nooit bewezen. Een schrikbarend aantal neushoorns, 408 om precies te zijn, is dit jaar al slachtoffer geworden van dit zogenaamde poachen. Kun je nagaan wat het gemiddelde per dag is. En dit wordt negen van de tien keer niet heel netjes gedaan. De halve kop wordt weggesneden, alles om maar zoveel mogelijk van die hoorn mee te jatten. Hoe ze dit doen? Meegaan op een gamedrive, GPS coördinaten vastleggen, in het donker met een helikopter terugkomen, de hoorns eraf snijden/zagen en weer weg. 10 minuten werk. Sneue mensen hè, en echt heel zielig voor de beesten. Op de vraag of de neushoorns het zouden overleven antwoordde Gregg dan ook heel triest dat in ieder geval het mannetje binnen 20 dagen dood zou gaan.
Inmiddels was het al schemerig geworden en terwijl we terugreden naar de plek waar we zouden dineren, hebben we de eerste leeuwen gespot, die komen natuurlijk tevoorschijn in het donker. Ze waren zoooo dichtbij de jeep, echt heel gaaf. Op een gegeven moment zag Gregg dat één van de leeuwinnen op iets zat te azen, dus wij haar in de gaten houden en ja hoor, een snerp piepend geluid maakte duidelijk dat de leeuwin haar prooi gevangen had, een stinkdier. We zagen het beestje gewoon nog in haar bek bewegen, ieee het leefde dus nog, maar zo dichtbij waren de leeuwen dus! Hoe we ze zagen in het donker? Gregg had een soort grote zaklamp voorin en ook de jeep had aan alle kanten lampen die aan en uit konden worden gezet. Ik kan echt niet in woorden uitdrukken hoe gaaf het was om leeuwen zo dichtbij in het wild te zien, heel bijzonder! De vraag of we de grote mannetjesleeuw ook wouden zien werd dan ook met een volmondig ja beantwoord. Binnen no time hadden we (correctie: onze ranger want die zag echt alles) hem gevonden. We konden helaas niet te dichtbij komen want hij lag ver buiten het pad en op dat stukje konden we niet ‘off-road’ gaan, maar alsnog slechts zo’n 8-10 meter van ons af! Na hm een tijdje bestudeerd te hebben, niet dat ie wat deed want hij was lui, wouden we op weg naar ons diner. Dit ging echter nog wel even duren, de jeep wou niet meer starten.. Gregg had de lampen te lang aan laten staan zonder de motor te laten draaien, wat dus betekent dat de accu leeg was. Daar stonden we dan, in het pikkedonker, naast een leeuw, terwijl er geen jeep meer in de buurt was en de radio het ook niet meer deed. En wij eerst nog maar tegen hem zeggen ‘You’re just joking, right?’, hij maakte namelijk de hele tijd grapjes. Nee nee, dit was serieus. Terwijl Gregg dus maar een smsje stuurde naar de hulptroepen konden wij de lol er wel van in zien. Goed verhaal voor thuis! Onze ranger werd wel ongeduldig, dus na een paar minuten stapte hij uit en begon hij de jeep naar achteren te duwen het heuveltje af. Tsja ons niet gezien om mee te helpen duwen met die leeuwen daar, maar het lukte hem aardig goed en zodra de jeep iets harder begon te rollen sprong hij er weer in en probeerde de jeep te starten, en het lukte! Terwijl we wegreden kwamen de hulptroepen er ook al aan, hihi was dus niet meer nodig.
Terug rijdend langs de vijver zagen we twee krokodillen op de wal en in het water de gevaarlijkste dieren ter wereld; de nijlpaard. Helaas zagen we alleen maar de koppen, dus we konden niet zien hoe groot ze echt waren maar als ze hun bek open deden, jeeeetje, daar zou je inderdaad niet door aangeraakt willen worden. De nijlpaard is een apart geval, ze doden alleen levende wezens, maar ze eten het niet op, ze laten het gewoon liggen. In feite zijn het alleen maar moordenaars.
Rond een uur of 7 kwamen we aan op de lapa waar we gingen eten. Een lapa is een soort hele grote ronde hut, met alleen aan de zijkant een dak, in het midden is het dus open. Heerlijk gegeten, rijst, kip, groente, stoofvlees en als toetje traditionele malvapudding, jammie! Hoewel er natuurlijk nog veel meer mensen op safari waren, zaten we met ons eigen safari-clubje; wij vijven, onze ranger Gregg, en twee Canadese meisjes. Dit was echt heel gezellig en we hebben uitgebreid gekletst.

Hierna zijn we opnieuw naar de leeuwen geweest, supergaaf weer! Daarna was het tijd om naar onze accommodatie te gaan. Eerst hebben we de twee Canadese meiden weggebracht en daarna gingen wij op weg naar onze Orlando Lodge, op aanraden van de groep meiden die hier een paar weken geleden al is geweest. Iedereen had een eigen kamer, superchill! Ik wist het dan ook goed gemaakt en heb alle kussens van het tweepersoons bed gegooid en ben in het midden gaan liggen, ha dat is ook wel weer een keer fijn! Eerst nog genoten van een lekker douche, helaas had niet iedereen dat geluk, waarschijnlijk teveel in één keer! Wat ook leuk was, was dat de paarden en verschillende antilopes (en Joukje heeft ook de neushoorns gezien!) gewoon voor ons huis langsliepen.
Na een heerlijk nachtje geslapen te hebben werden we zondags om 7uur alweer opgehaald door Gregg, opnieuw op safari en weer een aantal dieren gezien! Helaas niet de olifant waar we naar op zoek waren, die verstopten zich weer in de bosjes vanwege het weer. Daarna genoten van een lekker ontbijtje in de lapa. Gregg heeft ons teruggereden naar de receptie waar Edward ons stond op te wachten. Hij zou ons meenemen naar het nabijgelegen Addo Elephant Park, ook een reservaat met heeeel veeeeeel olifanten. Waar anderen hier op de campus leuke verhalen over dit park hadden, viel het bij ons flink tegen, voornamelijk vanwege het weer. Het duurde ontzettend lang voordat we een olifant zagen. Wel nog de buffel ook gespot en een hoop andere ‘normale’ dieren.
We hebben toen nog geluncht in het restaurant van Addo’s, eindelijk weer eens een broodje voor de lunch! Daarna terug naar Schotia om onze spullen en auto op te halen. Ik wou graag nog naar het reptielencentrum, maar niet iedereen wou mee. Gelukkig was er een goeie oplossing omdat de Canadese meiden doorgingen naar Port Alfred, zo konden ze Diana en Anne meenemen en gingen Evelien, Joukje en ik nog even naar het centrum. We hebben de route die onze ranger verteld had gevolgd, maar aangezien er hier niks stond aangegeven konden we het niet vinden. Eigenlijk was de weg erheen ook leuker; we reden langs Addo’s en zagen toen ineens twee hele grote kuddes olifanten. Wij dus stoppen in de berm, haha zien we meer van buitenaf dan in het park! Ook nog apen en zelfs bavianen gespot langs de weg! Na lang zoeken dan toch het reptielencentrum gevonden en dit was echt de grap van de dag; het leek op een grote achtertuin van iemand met een paar slangen en verder vogels, aapjes, uilen, en 2 lynxen. Haha ik kan me niet voorstellen dat dit was wat ik op internet had gezien maar ach, het was wel een keer leuk om te zien.

Afgelopen woensdag hebben we met de meiden hier zelf pizza gebakken, we hebben onze eigen pizza oven in de tuin. Helaas zat de pijp verstopt maar dat kon de pret niet drukken, dan maar in de gewone oven!
Afgelopen donderdag was er opnieuw een concert van de townshipkinderen, dit was meer de tieners. Van alles kwam er voorbij, rap, dans, canon zang en zelfs nog twee kleintjes die gingen stijldansen. Wat ook erg leuk was dat drie Friese dames ‘Wer bisto’ gingen zingen samen met Zuid Afrikaan Tamzie, echt goed! Vrijdag heb ik alles afgerond en ingeleverd voor school, om 17uur luidde ik de rest van mijn vakantie in, joepie klaar met het derde jaar!

Afgelopen week was een minder leuke week. Donderdagavond hebben we de 10 Bottmil (ander huis hier) boys uitgezwaaid en vrijdag ging ook één van de meidengroepen uit Bottmil weg samen met Joukje. Het einde van een leuke en gezellige tijd samen op de campus in Port Alfred. Hier en daar werd bij iedereen wel wat traantjes weggepinkt, we zijn met z’n allen zo close geworden in slechts 8 weken tijd, heel bijzonder! Vrijdags hebben daarom nog een overheerlijke afscheidslunch gedaan bij C’est la vie, heeeerlijk weer!

Zaterdag zijn we met de Duitsers op stap geweest nadat ik met Almudena en Irene lekker uit eten ben geweest bij de Highlander. Er was namelijk een rave-party net buiten Port Alfred waar we met een busje naar toe werden gebracht. Het was een soort technofeestje. We hebben wel lol gehad met de Duitsers en het was een gezellige avond! Zondags voor de laatste keer voor een cocktailtje naar Barmudas, lekker!

Het is de week van de ‘allerlaatste keren’ , vandaag bijvoorbeeld de laatste keer Meatless Monday, geen vlees op maandag dus. Hier zit nog wel een leuk verhaal aan vast. De Zuid Afrikanen gingen meteen in protest, wát geen vlees vandaag? Vlees is hier echt heilig. Ze hebben het daarom maar teruggedraaid naar meatless ontbijt en meatless lunch. Het gemopper is er nog steeds, maar ik vind het wel een keer fijn en kan stiekem niet wachten tot ik weer kan lunchen met een lekker broodje.

Woensdagavond gaan we voor de laatste keer met z’n allen op stap, waarna we donderdagsavonds met de intercape (nachtbus) vertrekken vanuit Port Elizabeth naar Kaapstad. Hier blijven we ongeveer 5 dagen, en gaan dan met de auto de Gardenroute langs de kust terug omhoog doen. Vervolgens halen we de rest van onze spullen uit Port Alfred en gaan we richting Drakensberg, Durban en Johannesburg, maar hoe en wat dat staat nog niet 100% vast.

Ik hoop dat ik jullie tijdens mijn reis een beetje op de hoogte kan houden van onze avonturen, maar dat is nog even afwachten!

Veel liefs en tot gauw,
Anouk