Drakensberg, Joburg en weer thuis!
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg Anouk
19 Juli 2013 | Nederland, Apeldoorn
Hoi allemaal!
Inmiddels ben ik weer thuis, maar toch nog even een verslagje van de afgelopen twee weken.
Ik had trouwens nog een goeie bak op de dag dat we naar Port Alfred reden. Helemaal vergeten te vertellen in mn vorige verslag. Voor de eerste keer in m’n leven aangehouden door de politie. Een mini-hartaanval toen het mannetje mij even naar de kant wees. Shit shit wat heb ik gedaan? “Goedemorgen, mijn naam is Hsdfjkalsum (ofzoiets), verkeerscontrole.” Of hij even de auto mocht checken. Natuurlijk. Ik wil best even de richtingaanwijzers, lichten, ruitenwissers en rem laten zien in deze huurauto terwijl de rammelende bakkies die bijna uit elkaar vallen langs ons razen. Na mn rijbewijs te hebben laten zien –“Zo dus jij komt uit Nederland en bent geboren in 1992?” – Nee dat staat voor de grap op m’n rijbewijs…, konden we weer door, gelukkig maar!
Na Durban zijn we verder gereden naar Drakensberg, waar we een paar ontzettend mooie dagen gehad hebben. We zaten in het Amphitheatre, een supercool hostel met sauna en een jacuzzi midden in de bar. Onze avondtraditie was dan ook: in de sauna, rennen naar het buitenzwembad om erin te springen (KOUD! Dus niet zo gek dat iedereen ons voor gek verklaarden) en dan snel naar binnen in de jacuzzi, heerlijk! ’s Middags hebben we niet zoveel gedaan, we kwamen vrij laat aan en konden al bijna aanschuiven bij het diner, wat overigens prima verzorgd was! De volgende dag heb ik met Almudena en Evelien meegedaan aan de georganiseerde hike naar het Amphitheatre. Met een leuke groep van ongeveer 20 man stonden we om 7.30 klaar om te vertrekken. Eerst 2uur rijden, pfff! En niet over normale wegen ofzo! Toen begonnen met de hike vanaf ongeveer 2500 meter hoogte. In het begin ging het wel, maar het laatste stukje naar het hoogste punt was zwaar! Klimmend en klauterend over losse stenen en steil omhoog. Daarboven waren we op het hoogste punt wat we zouden klimmen, zo’n 3200 meter hoog. En koud dat het daar was! Het was ook erg mistig, dus erg ver konden we helaas niet kijken. Hierna liepen we door naar de hoogste waterval van Zuid Afrika, 2e hoogste ter wereld. Dit was niet meer dan een druppelende douche in de winter, erg spectaculair vond ik het dus niet. Overal lag nog een beetje sneeuw en ijs! Na nog een heel eind over een recht stuk te hebben gelopen kwamen we bij de ladders waar we naar beneden moesten. Deze waren echt heel steil, en ik besloot om de avontuurlijke te nemen die niet helemaal vast tegen de rotsen aan zat. De eerste ging wel maar de tweede was een stuk langer, maar was wel heel cool om te doen. Daarna liepen we hetzelfde stukje weer terug en kwamen we om 16uur weer bij het busje, wat neer kwam op ongeveer 6uur hiken, gesloopt!
De dag erna zijn we naar Lesotho geweest, het landje middenin Zuid Afrika, derde armste land ter wereld. Lesotho is echt een totaal andere wereld, dat kun je je bijna niet voorstellen. Ze leven daar nog zoals misschien wel 500 jaar geleden. Slechts 2% van het hele land heeft maar elektriciteit, komen wij aan met al onze apparaten dat stroom nodig hebben! Maar op een paar plekken is er stromend water, waardoor je altijd dus een stukje moest lopen. De wc is een emmer, waar je dan water of zand overheen gooit als je geweest bent. Als eerst bezochten we de school dat onder andere wordt gesponsord door het hostel waar we verbleven. Onderwijs is hier bijna niet aan de orde. De 100 kinderen op deze school krijgen les van mensen uit het dorpje, het is dus echt een community, alles wordt vanuit de community of gemeenschap gedaan. De kinderen waren er helaas niet omdat het vakantie is, dat was wel jammer! Daarna liepen we door naar de rotsen, waar we een aantal rotsbeschilderingen gingen opzoeken. Hoe oud dat weet niemand, maar ze kunnen al duizenden jaren geleden gemaakt zijn. De beschilderingen worden gebruikt als vorm van communicatie voor iedereen die er langs komt. Er werden bijvoorbeeld elanden geschilderd, dit betekende dat je de richting van de kop moest volgen om misschien de kudde te vinden.
Daarna gingen we naar de zogenaamde Sangoma, een traditionele geneesvrouw, die met kruiden allerlei kwaaltjes kon genezen. We hoorden haar levensverhaal en konden vragen aan haar stellen. Sceptisch als wij Europeanen soms zijn vroeg iemand haar of haar medicijn altijd hielp. En nee, sommige ziektes kon ze natuurlijk niet genezen, maar een hoofdpijntje of buikpijn, ja dat kon ze altijd wel. Na nog in haar geneeshuisje te zijn geweest gingen we op zoek naar een witte of gele vlag. De mensen in Lesotho zijn erg van het delen. Stel je kookt een pan met groenten en je hebt nog over dan hang je een groene vlag aan je huis, wil je je vlees delen dan een rode (wat zelden gebeurd omdat de mensen geen vlees kunnen betalen), ananasbier is een gele vlag en maïsmeelbier een witte. Uiteindelijk vonden we een huisje met een witte vlag, en hier hebben we maïsmeelbier geproefd, ie echt apart joh! Opnieuw een dag in een totaal andere wereld met als resultaat 2 extra stempeltjes in mn paspoort ;)
De dag erna heb ik opnieuw iets gedaan wat ik nog nooit gedaan heb; quad rijden! Supergaaf, lekker schuren over zandbulten, gaten en we moesten zelfs door de rivier. Helemaal vies kwamen we na een uur weer terug. Leuke afsluiting van Drakensberg!
Vrijdags gingen we richting Johannesburg, Evelien ging ons verlaten :( Dat was dus een middagje uitzwaaien op het vliegveld. We sliepen in de wijk Melville, wat ook een beetje een uitgaansgebied is en samen met iemand van ons hostel nog een drankje gedaan, waar we hoe toevallig nog wat Duitsers tegenkwamen uit Drakensberg! Een gezellige avond en op zaterdag zijn we naar Pretoria gereden, hier woonde een jongen uit ons huis in Port Alfred en hij nam ons mee naar een natuurgebied middenin de stad waar je midden tussen de zebra’s, struisvogels en antilopes liep. ’s Avonds organiseerde hij een braai en heeft de familie traditionele potjie gemaakt. Alles wordt in een grote ketel gemikt en op het vuur gezet en gekookt voor een paar uur. Leuk om nog wat meer Zuid Afrikanen te ontmoeten. Pretoria is toch ook wel weer anders dan de rest, het is een stad met bijna alleen maar blanken. Het lijkt wel op een Europese stad met wat Zuid Afrikaanse tinten.
Op zondag zijn we naar het Apartheidsmuseum geweest, wat ook heel indrukwekkend was. Eigenlijk een verhaal wat nog steeds niet te bevatten is; waarom wordt er zoveel verschil gemaakt tussen mensen? Waarom moeten gekleurde mensen op andere bankjes zitten, op een ander voetpad lopen en in andere taxi’s rijden? Overal in Johannesburg hingen ook posters om Nelson Mandela beterschap te wensen, ja ik zou niet weten hoe het zal gaan wanneer hij overlijdt.. Dan staat heel Zuid Afrika op z’n kop.
Op maandag zijn we nog met de rode toeristische hop-on hop-off bus door de stad gereden, ik vond Johannesburg maar een lelijke stad. Er staan een aantal mooie oude gebouwen, maar daar is ook alles mee gezegd. ’s Middags op tijd naar het vliegveld om de auto in te leveren en nog even te eten. Na een opnieuw lange vliegreis ben ik dinsdagmiddag weer veilig geland op Duitse bodem waar ik door papa, mama, Ilse en oma werd opgewacht.
Helaas ben ik woensdags erg ziek geweest, misselijk, overgeven en diarree, geen leuk thuiskomen! Gelukkig voel ik me nu weer helemaal beter en heb ik denk ik niks ergs opgelopen ofzo.
Het is wel weer even wennen hoor om in Nederland te zijn, maar toch ook wel weer fijn.
Aangezien dit mijn laatste verslag is wil ik jullie allemaal nog even bedanken voor jullie leuke reacties hier of via m’n ouders, fijn om wat van jullie te horen terwijl ik aan de andere kant van de wereld zat :)
En voor wie de foto’s wil zien, bel maar of ik kom sowieso langs!
Veel liefs en nu echt tot gauw,
Anouk
Inmiddels ben ik weer thuis, maar toch nog even een verslagje van de afgelopen twee weken.
Ik had trouwens nog een goeie bak op de dag dat we naar Port Alfred reden. Helemaal vergeten te vertellen in mn vorige verslag. Voor de eerste keer in m’n leven aangehouden door de politie. Een mini-hartaanval toen het mannetje mij even naar de kant wees. Shit shit wat heb ik gedaan? “Goedemorgen, mijn naam is Hsdfjkalsum (ofzoiets), verkeerscontrole.” Of hij even de auto mocht checken. Natuurlijk. Ik wil best even de richtingaanwijzers, lichten, ruitenwissers en rem laten zien in deze huurauto terwijl de rammelende bakkies die bijna uit elkaar vallen langs ons razen. Na mn rijbewijs te hebben laten zien –“Zo dus jij komt uit Nederland en bent geboren in 1992?” – Nee dat staat voor de grap op m’n rijbewijs…, konden we weer door, gelukkig maar!
Na Durban zijn we verder gereden naar Drakensberg, waar we een paar ontzettend mooie dagen gehad hebben. We zaten in het Amphitheatre, een supercool hostel met sauna en een jacuzzi midden in de bar. Onze avondtraditie was dan ook: in de sauna, rennen naar het buitenzwembad om erin te springen (KOUD! Dus niet zo gek dat iedereen ons voor gek verklaarden) en dan snel naar binnen in de jacuzzi, heerlijk! ’s Middags hebben we niet zoveel gedaan, we kwamen vrij laat aan en konden al bijna aanschuiven bij het diner, wat overigens prima verzorgd was! De volgende dag heb ik met Almudena en Evelien meegedaan aan de georganiseerde hike naar het Amphitheatre. Met een leuke groep van ongeveer 20 man stonden we om 7.30 klaar om te vertrekken. Eerst 2uur rijden, pfff! En niet over normale wegen ofzo! Toen begonnen met de hike vanaf ongeveer 2500 meter hoogte. In het begin ging het wel, maar het laatste stukje naar het hoogste punt was zwaar! Klimmend en klauterend over losse stenen en steil omhoog. Daarboven waren we op het hoogste punt wat we zouden klimmen, zo’n 3200 meter hoog. En koud dat het daar was! Het was ook erg mistig, dus erg ver konden we helaas niet kijken. Hierna liepen we door naar de hoogste waterval van Zuid Afrika, 2e hoogste ter wereld. Dit was niet meer dan een druppelende douche in de winter, erg spectaculair vond ik het dus niet. Overal lag nog een beetje sneeuw en ijs! Na nog een heel eind over een recht stuk te hebben gelopen kwamen we bij de ladders waar we naar beneden moesten. Deze waren echt heel steil, en ik besloot om de avontuurlijke te nemen die niet helemaal vast tegen de rotsen aan zat. De eerste ging wel maar de tweede was een stuk langer, maar was wel heel cool om te doen. Daarna liepen we hetzelfde stukje weer terug en kwamen we om 16uur weer bij het busje, wat neer kwam op ongeveer 6uur hiken, gesloopt!
De dag erna zijn we naar Lesotho geweest, het landje middenin Zuid Afrika, derde armste land ter wereld. Lesotho is echt een totaal andere wereld, dat kun je je bijna niet voorstellen. Ze leven daar nog zoals misschien wel 500 jaar geleden. Slechts 2% van het hele land heeft maar elektriciteit, komen wij aan met al onze apparaten dat stroom nodig hebben! Maar op een paar plekken is er stromend water, waardoor je altijd dus een stukje moest lopen. De wc is een emmer, waar je dan water of zand overheen gooit als je geweest bent. Als eerst bezochten we de school dat onder andere wordt gesponsord door het hostel waar we verbleven. Onderwijs is hier bijna niet aan de orde. De 100 kinderen op deze school krijgen les van mensen uit het dorpje, het is dus echt een community, alles wordt vanuit de community of gemeenschap gedaan. De kinderen waren er helaas niet omdat het vakantie is, dat was wel jammer! Daarna liepen we door naar de rotsen, waar we een aantal rotsbeschilderingen gingen opzoeken. Hoe oud dat weet niemand, maar ze kunnen al duizenden jaren geleden gemaakt zijn. De beschilderingen worden gebruikt als vorm van communicatie voor iedereen die er langs komt. Er werden bijvoorbeeld elanden geschilderd, dit betekende dat je de richting van de kop moest volgen om misschien de kudde te vinden.
Daarna gingen we naar de zogenaamde Sangoma, een traditionele geneesvrouw, die met kruiden allerlei kwaaltjes kon genezen. We hoorden haar levensverhaal en konden vragen aan haar stellen. Sceptisch als wij Europeanen soms zijn vroeg iemand haar of haar medicijn altijd hielp. En nee, sommige ziektes kon ze natuurlijk niet genezen, maar een hoofdpijntje of buikpijn, ja dat kon ze altijd wel. Na nog in haar geneeshuisje te zijn geweest gingen we op zoek naar een witte of gele vlag. De mensen in Lesotho zijn erg van het delen. Stel je kookt een pan met groenten en je hebt nog over dan hang je een groene vlag aan je huis, wil je je vlees delen dan een rode (wat zelden gebeurd omdat de mensen geen vlees kunnen betalen), ananasbier is een gele vlag en maïsmeelbier een witte. Uiteindelijk vonden we een huisje met een witte vlag, en hier hebben we maïsmeelbier geproefd, ie echt apart joh! Opnieuw een dag in een totaal andere wereld met als resultaat 2 extra stempeltjes in mn paspoort ;)
De dag erna heb ik opnieuw iets gedaan wat ik nog nooit gedaan heb; quad rijden! Supergaaf, lekker schuren over zandbulten, gaten en we moesten zelfs door de rivier. Helemaal vies kwamen we na een uur weer terug. Leuke afsluiting van Drakensberg!
Vrijdags gingen we richting Johannesburg, Evelien ging ons verlaten :( Dat was dus een middagje uitzwaaien op het vliegveld. We sliepen in de wijk Melville, wat ook een beetje een uitgaansgebied is en samen met iemand van ons hostel nog een drankje gedaan, waar we hoe toevallig nog wat Duitsers tegenkwamen uit Drakensberg! Een gezellige avond en op zaterdag zijn we naar Pretoria gereden, hier woonde een jongen uit ons huis in Port Alfred en hij nam ons mee naar een natuurgebied middenin de stad waar je midden tussen de zebra’s, struisvogels en antilopes liep. ’s Avonds organiseerde hij een braai en heeft de familie traditionele potjie gemaakt. Alles wordt in een grote ketel gemikt en op het vuur gezet en gekookt voor een paar uur. Leuk om nog wat meer Zuid Afrikanen te ontmoeten. Pretoria is toch ook wel weer anders dan de rest, het is een stad met bijna alleen maar blanken. Het lijkt wel op een Europese stad met wat Zuid Afrikaanse tinten.
Op zondag zijn we naar het Apartheidsmuseum geweest, wat ook heel indrukwekkend was. Eigenlijk een verhaal wat nog steeds niet te bevatten is; waarom wordt er zoveel verschil gemaakt tussen mensen? Waarom moeten gekleurde mensen op andere bankjes zitten, op een ander voetpad lopen en in andere taxi’s rijden? Overal in Johannesburg hingen ook posters om Nelson Mandela beterschap te wensen, ja ik zou niet weten hoe het zal gaan wanneer hij overlijdt.. Dan staat heel Zuid Afrika op z’n kop.
Op maandag zijn we nog met de rode toeristische hop-on hop-off bus door de stad gereden, ik vond Johannesburg maar een lelijke stad. Er staan een aantal mooie oude gebouwen, maar daar is ook alles mee gezegd. ’s Middags op tijd naar het vliegveld om de auto in te leveren en nog even te eten. Na een opnieuw lange vliegreis ben ik dinsdagmiddag weer veilig geland op Duitse bodem waar ik door papa, mama, Ilse en oma werd opgewacht.
Helaas ben ik woensdags erg ziek geweest, misselijk, overgeven en diarree, geen leuk thuiskomen! Gelukkig voel ik me nu weer helemaal beter en heb ik denk ik niks ergs opgelopen ofzo.
Het is wel weer even wennen hoor om in Nederland te zijn, maar toch ook wel weer fijn.
Aangezien dit mijn laatste verslag is wil ik jullie allemaal nog even bedanken voor jullie leuke reacties hier of via m’n ouders, fijn om wat van jullie te horen terwijl ik aan de andere kant van de wereld zat :)
En voor wie de foto’s wil zien, bel maar of ik kom sowieso langs!
Veel liefs en nu echt tot gauw,
Anouk
